Yowza! Het voorjaar is nu echt begonnen. Mijn lievelingsseizoen, al jarenlang torenhoog favoriet. Van de eerste zonnestralen geniet ik tot en met. Ik heb niet alleen lentekriebels, maar ook wedstrijdkriebels. Mijn hart maakt een sprongetje, ieder jaar dat-ie weer nadert: de marathon van Rotterdam. De laatste dagen voelen als een snelle Oriënt Express. Eindbestemming: een vreugdedansje over de magische Coolsingel.
The Running Ninja loopt zondag voor de 3e keer mee. De weg naar Rotterdam kende dit jaar, op een winterse start na, weinig hobbels. Tot vorige maand dan. Net na de 35 kilometer testloop, in de vorm van het moment, sloeg de marathonkoorts toe. Letterlijk. Lag ik bijna 2 weken knock-out in bed. Tijd genoeg om te slapen en eindeloos na te denken. Allerlei doembeelden spookten er door mijn hoofd. Mijn grootste angst was dat ik niet op tijd beter zou worden. Geen droomvorm, geen droomtijd, geen droomrace.
Bovendien klonk de echo van de vorige editie nog door. Toen liep ik mijn perfecte marathon en met afstand de beste wedstrijd ooit. Ik liep 42,195 km pijnvrij en het voelde alsof mijn voeten de grond nauwelijks aanraakten. Maar misschien kwam dat wel omdat ik op een roze wolk zweefde. Ik had net mijn vriend leren kennen. Een verliefde high-five in het Kralingse Bos. De kers op de taart kwam na het 35 kilometer punt. Voorbij het tweede viaduct stonden mijn ouders enthousiast te juichen. Ik ging er spontaan sneller van hollen. Helaas zijn ze dit jaar verhinderd. Echt heel erg jammer. Hoe kan ik nu mijn droommarathon evenaren? De twijfel sloeg toe.
Dat kon zo niet langer, dus besloot ik mezelf gisteren streng toe te spreken: ‘Potverdorie Ninja, herpak jezelf! Je hebt niet 16 weken als een malle getraind om een beetje zelfmedelijden te hebben.’ Misschien moest ik anders gaan denken, meer out-of the box. Als het stormt, heeft het geen zin om tegen de wind in te zeilen. Daar ging ik eerst eens een nachtje over slapen. Ik droomde die nacht waanzinnig. Ik liep in mijn roze rokje over een landweggetje. Het was in de middle of nowhere. Opeens hoorde ik gejoel, luid en duidelijk. De gedachte van enthousiaste supporters aan de kant, maakte me blij. Het voelde net echt. The Running Ninja heeft blijkbaar een zucht naar applaus.
Toen ik vanochtend wakker werd, kon ik een glimlach niet onderdrukken. Laat ik eens gek doen, dacht ik, en een oproep doen aan jullie allemaal. Kom naar Rotterdam om me aan te moedigen! Voor de liefhebbers natuurlijk, voelt u zich niet verplicht. Het is een win-win situatie: mijn behoefte aan morele steun wordt opgepept door uw gejuich. En ik beloof u, dat ik zal lachen en enthousiast ga zwaaien.
Ik ben niet alleen weer beter, maar heb ook mijn zelfvertrouwen terug. Het kan alleen maar beter worden als je ergens in gelooft. Op naar de marathon, zonder twijfel. Wie normaal al ongeduldig is (vingers omhoog) kan niet wachten tot het startschot om klokslag 10:00 uur afgaat. Misschien heb ik mazzel en snoep ik wat van die 3:45:42 van vorig jaar af. Ik las ergens: ga altijd van start in de wetenschap dat de zon schijnt waar jij verschijnt. Dus ik adem diep in, zet mijn iPod op volume 10 en ga plankgas door Rotterdam. ‘Stand by me’ van Ben E. King staat op repeat.
