Kent u het verhaal van de 95-jarige man die rent en een wereldrecord neerzet op de 200 meter? De Brit Charles Eugster liep onlangs een fantastische tijd van 55.48 seconden. Hij deed dat in categorie 95+ op het British Master-toernooi in Londen. Deze krasse knar bewijst dat je nooit te oud bent om je dromen te verwezenlijken. Daar kun je niets anders dan respect voor hebben.
Ik ben gevoelig voor zulke mooie verhalen. Vooral verhalen van hardlopers intrigeren me. Wie zijn zij? Wat drijft hen? Daar moet ik iets mee doen, vond ik. Toen meneer ProRun mij begin dit jaar vroeg voor hem te komen freelancen, vertelde ik hem over mijn hersenspinsels. Tijdens mijn pitchtalk voelde ik me Roald Dahl himself en kwebbelde enthousiast over mijn masterplan. ‘Is het niet leuk om elke week een loper centraal te zetten op de website? Iedereen heeft een verhaal te vertellen. Er is altijd een kwinkslag, een onverwachte insteek, een mooi relaas.’ Meneer ProRun keek me aan en zei: DOEN!
En zo zag mijn rubriek Born to Run op 19 januari het levenslicht. Elke zondag staat er een interview op de site waarin recreanten vertellen waarom het hardloopvuurtje in hen nooit dooft. Tot nu toe heb ik met vijftien mensen een kopje koffie gedronken. Ik kom altijd met pen, maar zonder vragenlijst. Van tevoren weet ik niet altijd wie ze zijn en waarom ze lopen. Dat geeft niet. Al voor het eerste bakkie spot ik wat hen drijft en vind ik een opening voor een verhaal. Daar heb ik een neus voor gekregen.
Geweldig vind ik het, om met verschillende lopers te praten. Sommige critici vinden dat ik puntjes met elkaar verbind die er niet zijn. Soit! Ik geloof dat goede verhalen gedeeld moeten worden. Deze hardloopkanjers vertellen hun verhaal en het is mijn taak om ze goed te portretteren: eerlijk en puur. Precies zoals ze zijn.
Door elkaars ervaringen uit te wisselen, krijgen lopers die in een hardloopdipje zitten misschien weer dat ene zetje dat ze juist zo nodig hebben. Ook al is het aantrekken van hun renschoenen op zo’n moment best een opgave, de hardloopverhalen verbinden ons. Ze fungeren als cement tussen hardloopjunkies, recreatieve genieters en wedstrijdlopers. We zijn allemaal verschillend, maar de hardloopconnectie is er.
Als ik aan al deze lopers denk, weet ik dat hardlopen soms een conversatie is. Het moet ons niet uitputten, zou ons ook niet moeten overweldigen, het is simpelweg een van de middelen die we hebben om met elkaar in contact te komen.
