Jij doet toch niet aan goede doelen’, merkt een vriendin op.
‘Dat klopt, maar eens moet de eerste keer zijn’, zeg ik terug.
‘Waarom nu dan wel?’, vraagt ze.
‘De manier waarop we het geld inzamelen spreekt me aan. Dit jaar gaat de opbrengst naar de zorg aan de uitbehandelde kankerpatiënt. We rennen met ons hart’, antwoord ik.
Een team van Buitenlandse- en Binnenlandse Zaken doet van 23-25 mei mee aan de Roparun: 48 uur lang non-stop lopen van Parijs naar Rotterdam. Tijdens deze estafetterace leggen 8 renners een afstand af van 550 km. Dat komt neer op 65 km per persoon, oftewel 1,5 marathon de neus. Voor veel lopers staat deze run hoog op hun bucketlist. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit serieus over nagedacht.
Tot vorige maand. Het was de week voor mijn eigen marathon in Rotterdam. Ik zat thuis met een zware griep in zelfmedelijden te zwelgen. Door mijn koorts kon ik al weken niet hardlopen. Hoe meer ik klaagde, hoe harder ik moest hoesten en snotteren. Als een brave ambtenaar hield ik wel mijn e-mailverkeer in de gaten.
Mijn oog viel op een mailtje van een collega. Ene Rob. Ik kende de beste man niet, maar hij had mijn blogs weleens gelezen. Zo wist Rob van mijn hardloopverslaving en vroeg of ik interesse had in het avontuur van mijn leven. Of ik weleens had gehoord van de Roparun? Er was een loper in zijn team geblesseerd geraakt en ze zaten verlegen om een invaller. We spraken af dat ik er nog even over zou nadenken.
Rennen voor het goede doel. Tja, een gevoelig onderwerp voor mij. Toen ik 4,5 jaar geleden begon met hardlopen, was ik vastberaden nooit mee te doen met een sponsorloop. Geld inzamelen was niks voor mij. Ik kon toch niet bij mijn familie, vrienden, collega’s en loopmaatjes bedelen om geld? Lastig dilemma, want voor het hardloopavontuur an sich was ik wel te porren. Ik besloot mijn ratio uit te schakelen en mijn hart te volgen.
Dat had ik veel eerder moeten doen. Als je volwassen wordt, sterft je hart een beetje. Zo voelt dat tenminste bij mij. Die spontane onbevangenheid die je als kind hebt, glijdt in de loop der jaren langzaam weg. Misschien moet ik meer het onverwachte in het leven omarmen. Meer betrokken raken en nieuwe mensen ontmoeten. Deze gedachte bleef hangen.
De volgende ochtend bel ik Rob om mijn deelname aan de Roparun te bevestigen. Een week later ontmoet ik mijn nieuwe hardloopvrienden voor het eerst tijdens onze generale repetitie in België. Het klikt meteen en ik krijg die dag een beter beeld van wat me te wachten staat. Team 334 laat zien dat ook ambtenaren kunnen bikkelen.
Ik heb zin in mijn loopavontuur. Het voelt fantastisch om mijn passie voor hardlopen in te zetten voor het leven van anderen. Met de kleine goede dingen maak je soms een groots gebaar. Kennelijk heb ik als cynicus ook behoefte aan iets dat me omarmt, verwarmt en een behaaglijk gevoel geeft. Uiteindelijk gaat het er in de Roparun niet om wie de snelste is, maar wie beschikt over het grootste hart.
Steun me in de heroïsche run en doneer een bijdrage op mijn naam of op naam van het team. Hierdoor ga ik niet alleen sneller hollen, maar steunt u ook het goede doel. Ik beloof u met een glimlach de eindstreep te halen. Uiteraard doe ik dat in een rokje.
