Sinds mijn studie journalistiek ben ik fan van Madeleine Albright. Ik bewonder haar als diplomate, minister en nu als voorvechtster voor vrouwenrechten. Mijn favoriete quote allertijden komt uit haar mond. Ze zei ooit: ‘There is a special place in hell for women who don’t help each other.’ Die zin staat al jaren in mijn geheugen gegrift.
Het moment in mijn leven waarop ik Madeleine Albright mijn vraag stel, is er eentje om in te lijsten. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Mevrouw De Minister bracht afgelopen juni een bliksembezoek aan het ministerie van Buitenlandse Zaken. Ze kwam spreken over haar werk als diplomate en de rol van vrouwen in de wereld.
Samen met ruim honderd collega’s, mannen en vrouwen, zit ik in de chique conferentiezaal van het ministerie. Na het betoog van Albright is er gelegenheid voor een korte Q&A. Met een gigantische hartslag durf ik de stoute schoenen aan te trekken en mijn idool te confronteren met haar beroemde uitspraak. Ik vraag hoe zij andere vrouwen steunt en inspireert. Haar antwoord is scherp, persoonlijk, en doorspekt met humor. Net als de vrouw die ze nog steeds is: ‘Women have to be active listeners and interrupters -but when you interrupt- you have to know what your are talking about.’
Wij vrouwen moeten nog veel werk verrichten. Om te beginnen bij onszelf. Mannen lijden aan de mannengriep, maar wij kennen de vrouwennijd. Dat verontrust me. Ik heb geleerd dat het een taak is van een vrouw om andere vrouwen aan te moedigen. Om voor elkaar klaar te staan. Niet om gemeen te zijn of om elkaar neer te halen. Je hebt een keuze: je kunt de vrouw die naast je staat steunen of je kunt de competitie met haar aangaan. Ik vind dat we elkaar moeten helpen.
Helaas gebeurt dat niet vaak genoeg. Herinnert u de film Mean Girls? Het gemene meisje in het verhaal heet Regina George. Deze Queen Bee regeert met ijzeren hand op de middelbare school van de hoofdrolspeelster. Ik had ooit een Regina George als vriendin. Ze brak mijn hart toen ik erachter kwam dat ze me eigenlijk intens haatte.
Tien jaar later krijg ik te maken met een andere wolvin in schaapskleren. We werken samen op het secretariaat van een doorsnee Nederlands kantoor. Mijn collega’s zijn net zo gemotiveerd als de helden van Debiteuren Crediteuren. De wolvin is een ambitieuze dame die op mijn baan aast. Haar missie is om mij weg te werken. Dat lukt haar niet meteen. Dus gaat ze over tot drastische maatregelen. Ze besluit me doodleuk weg te pesten.
Ik hoop op wat meer vrouwenemancipatie. Op wat meer vrouwenliefde. Tot mijn grote verdriet beschuldigt een medezuster mij van het in stand houden van de vrouwennijd. Object van kritiek: mijn interview met een hardloopster die trots is op haar maatje meer. Sterker nog: ze omarmt haar rondingen. De boze lezeres vindt dat ik met mijn artikel de verkeerde signalen uitzend. Ze bestookt de website met vervelende en nogal hatelijke tirades. Voor rede is ze helaas niet vatbaar.
Vrouwen kunnen dus serieus gemeen zijn. Alles gebeurt onderhuids. We drukken onze frustraties weg, omdat we niet altijd de confrontatie aan durven gaan. Ondertussen onthouden we alles. Wat kunnen we kritisch op elkaar zijn: zij is te dik, te dun, te lelijk, te mooi, te slim, te leuk. Er zijn bij mij serieus vriendschappen gesneuveld uit pure afgunst. Daar is nooit een officiële reden voor opgegeven. Dat raakte me diep. Ik snapte het niet. Als een Jessica Fletcher ben ik zelfs op onderzoek uitgegaan. Het mysterie is nog altijd niet ontrafeld.
Ik snap het nog steeds niet. Sterker nog: soms denk ik dat ik ook van Mars kom. Begrijpt u me niet verkeerd. Ik ben een vrouw met genoeg vriendinnen. Ik hou van samen meisjesdingen doen. Ik droom er nog steeds stiekem van te zingen in een meidengroep. Ik bescherm mijn medezusters tegen de boze buitenwereld. Ik ben voor een vrouwenpact waarin we elkaar steunen. Voor mijn zusters ga ik door het vuur.
Hoe anders gaat dat bij onze mannen. Ook zij staan gerust als kemphanen tegenover elkaar. Dat gaat soms hard tegen hard. Even flink stoom afblazen. Daarna drinken ze samen weer een biertje. Het verbaast me dat vrouwen dat niet kunnen. Waarom eigenlijk niet? Stelt u zich eens voor: Na een discussie trekken we onze nagels in en gaan samen gezellig shoppen. En als toegift smikkelen we van een overheerlijke appeltaart. Met een flinke dot slagroom natuurlijk.
