Er zijn slechts een handjevol dingen waar ik trots op ben: therunningninja.nl, de marathonprestatie van 2014 en mijn gave gebit. Ik kan makkelijk fungeren als uithangbord voor elk willekeurig tandpastamerk: geen gaatjes en blinkende witte tanden. Stiekem verdenk ik mijn tandarts ervan dat hij na elk bezoekje een sticker achter mijn naam plakt.
De dag na de Tilburg Ten Miles lig ik voor mijn halfjaarlijkse controle op de tandartsstoel. Nu moet je weten dat ik altijd een dubbele date maak. Eerst prikt de tandarts een paar keer in mijn tanden. Dat duurt hooguit een minuut. ‘Keurig weer mevrouw Bakker,’ is zijn vaste oordeel. Vervolgens maakt de mondhygiëniste mijn gebit grondig schoon.
De mondhygiëniste is een rustige vrouw, maar die ochtend moest haar duidelijk iets van het hart. ‘Heb jij toevallig zondag ook meegelopen?’, vraagt ze. Ik knik. ‘Dacht al dat ik een bekend gezicht voorbij zag komen.’ Nog een knikje lijkt mij een gepast antwoord. ‘Mijn man en zwager deden ook mee. Wat voor tijd liep jij?’ De tandarts is er ondertussen bij komen staan. ‘Eh ik liep 1:16’, antwoord ik. Het blijft stil. ‘Dat is wel erg rap’, constateert ze. ‘Liep jij een hele 16 km? En dat met jouw korte pootjes’, vult de tandarts aan. De mondhygiëniste wil nog veel meer vragen. Dat doet ze niet. Voor haar ben ik nu waarschijnlijk het meisje met die witte tanden die sneller holde dan haar man.
Dat ik nu train voor mijn 4e marathon, vertel ik maar niet. Zij en haar baas zijn niet de enige mensen die verrast zijn door mijn hobby. Blijkbaar wek ik niet de indruk dat ik tot zoiets in staat ben. De tijd dat hardlopen iets exclusiefs was voor dunne mannen met lange benen ligt achter ons. Met mijn 1.55 meter bewijs ik dat het me lukt om aardig mee te komen met de gemiddelde recreant. Ik ben misschien een onderdeurtje, maar wel eentje met een XXL doorzettingsvermogen. Mijn gebrek aan lengte compenseer ik met een dosis tomeloze energie.
De beste lopers zijn niet perse de lopers met het sterkste lichaam. Hardlopen is vooral een mindset. Het echte werk speelt zich af in je koppie. Op dit moment ben ik mentaal ijzersterk. Er gaat ineens een hele nieuwe wereld voor me open. Bijzondere ervaringen blijken voor het oprapen te liggen zodra je ervoor open staat. Kwestie van alle plannen even laten voor wat ze zijn en je overgeven aan hoe het loopt. Letterlijk. En het zijn juist die ongeplande gebeurtenissen waar je het jaren later nog over hebt.
Door deze nieuwe instelling voel ik me een stuk relaxter. Daar pluk ik nu de vruchten van. Ik liep afgelopen week maar liefst 2 keer een PR. Eerst vliegt mijn record op de Tilburg Ten Miles (1:16:11) eraan. Met dank aan de waanzinnige supporters aan de kant zoef ik door mijn thuiswedstrijd heen. Wat een bijzondere ervaring als je wordt toegejuicht door honderden stadsgenoten. Volgens mij heb ik mijn naam nog nooit zo vaak gehoord. Van zoveel enthousiasme gaat mijn renhart sneller kloppen.
Zes dagen later treed ik eindelijk toe tot de 45-club op de 10 km. Hell yeah! Het zat er namelijk al een jaar aan te komen. Toch moet je het zien waar te maken. De 10 km is namelijk niet mijn favoriete afstand. Integendeel: het is mijn angstgegner. Des te zoeter smaakt de ‘overwinning’. Als ik over de finish storm, zie ik dat de klok nog net op 45:59 staat. Wat een magistraal moment. Ik tover een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Dat wordt zeker niet mijn laatste.
Naar mijn gevoel zit er nog veel meer in. Dat belooft nog wat voor New York. Over een kleine 7 weken sta ik aan de start op Staten Island. Dit is het summum, dat voel ik. Hier wil ik dolgraag iets moois presteren. If you can make it here, you can make it anywhere. De eindsprint naar een droommarathon is ingezet. Mijn rokje & ik zijn er klaar voor.
