Ze is 96 en nog steeds prachtig. Typisch zo’n mevrouw die meesterlijk mooi oud is geworden: charmant, natuurlijk en vol levenslust. Dat straalt ze uit, van top tot teen. Tante Bep, het kleine zusje van mijn lievelings opa. De favoriete tante van mijn moeder. In haar jongere jaren was ze al een echte beauty. Haar gevoel voor stijl is tijdloos. We delen onmiskenbaar onze liefde voor kekke jurkjes, zwierige rokjes en klassieke sieraden. Modemeisjes in hart en nieren.
Oma, opa en tante Bep
Er zijn slechts een handjevol vrouwen die me inspireren. Tante Bep is er eentje van. Ze maakt elke keer weer een verpletterende indruk op mij. Niet alleen met haar feilloze modegevoel, maar ook met een waanzinnig scherpe geest. Ze weet precies wat er speelt in de huidige wereld. Sterker nog, ze blijkt helemaal op de hoogte te zijn van mijn reilen en zeilen. Dat leest ze op Facebook, via het account van haar zoon Jan.
Nee, deze dame is beslist geen digibeet. Ze is een groot fan van de moderne apparatuur. Boeken leest tante Bep uitsluitend op haar e-reader. Ook heeft ze dagelijks contact met haar andere zoon in Canada. Niet per telefoon, maar via FaceTime. Dan stuurt ze vanaf haar iPad leuke kiekjes naar de kleinkinderen. Onlangs maakte ze een video waarin ze de familiestukken filmde. In het filmpje vertelde ze iets meer over de geschiedenis. Voor als ze er zelf niet meer zou zijn.
Als ik haar afgelopen voorjaar weer zie, draagt ze een roze pakje met daarop een elegante broche. Eentje waar Grace Kelly haar goedkeuring aan zou geven. Tante Bep toont meteen veel interesse in mij. Dat doet ze wonderwel. In haar enthousiasme steekt ze van wal. ‘Ben je klaar voor de Roparun’, vraagt ze. ‘Wat leuk dat je meedoet aan de marathon van New York’, roept ze er achteraan. ‘Ik lees je verhaaltjes altijd met veel plezier.’ En dan tenslotte: ‘Een knappe jongen hoor, jouw vriend. Gaat het goed met jullie?’
Opa en tante Bep
Omgekeerd hoor ik graag over het leven van deze bijzondere vrouw. Van mijn moeder weet ik dat ze het nodige heeft meegemaakt. Ups & downs. Ik beeld me zo’n romantische film in uit vervlogen tijden met Carice van Houten in de hoofdrol. Wie een beetje hang naar nostalgie heeft, weet haar verhalen zeker te waarderen. Vergis je niet, het zijn beslist geen vroeger-was-alles-beter-betogen. Ze is geen oude zuurpruim die kirt over futiliteiten. Integendeel: ze lijkt zich prima te vermaken in het hier en nu. Daar heb ik bewondering voor. Oké, tante Bep doet tussen de middag een dutje. Dat privilege heeft ze als hoogbejaarde dame. Maar verder gedraagt ze zich totaal niet als een fossiel. Leeftijd speelt bij haar geen rol.
Tante Bep is een voorbeeld van hoe het ook kan zijn. Wij vrouwen moeten stoppen met negeren dat we ouder worden. Stoppen met verlangen naar de eeuwige jeugd. Je vecht vooral tegen jezelf, tegen je onvermogen te accepteren dat je niet voor altijd 18 bent. Tante Bep begrijpt dat ze ‘het verval’ toch niet kan tegenhouden, maar zuur worden wel. Er zijn dames die voor eeuwig jong wensen te blijven. Wat heeft dat voor zin? Waarom zou je krampachtig vasthouden aan iets dat onherroepelijk voorbij gaat. Mens, durf te leven, denk ik dan.
Zelf worstel ik totaal niet met mijn leeftijd. Bij de slijterij moet ik me nog geregeld legitimeren. Een groter compliment kun je niet krijgen. Toch schijn ik een paar grijze haren te hebben. Geen probleem. Mijn kapster tovert deze doodleuk om naar ‘natuurlijk’ zwart. En ach, die paar lachrimpeltjes onder mijn ogen onderstrepen mijn gevoel voor humor. Lach om je leeftijd. Ik roep liever: ‘Oh god, ik nader al de 40’ dan dat ik de hele tijd bij de plastisch chirurg zit. Vanaf nu bejubel ik ouder worden met ijsjes en gin tonics. Ik wil net zo cool oud worden als tante Bep.
