Het is vandaag Moederdag. Ook is het precies 41 jaar geleden dat ik als 7 maanden oude baby de overstap maakte van Zuid-Korea naar Nederland.
Mijn moeder is met afstand de belangrijkste vrouw in mijn leven. Ze is niet mijn biologische moeder, maar wel mijn mama. Ik kom niet uit haar buik, maar zo voelt het wel. Dat weet ik, dat weet zij. Vanaf het eerste moment dat ze me aankeek. Er begon toen spontaan iets te groeien. Niet in haar buik, maar in haar moederhart. Ze hield mijn hand vast en liet deze nooit meer los. Voor altijd zit ik in haar hart. Of waar haar verlangens van samensmelting en eeuwigheid zich dan ook ontwikkelen.
Wij hebben een bijzondere band. Ik lijk zelfs een beetje op haar. We zijn allebei gevoelige mensen en doorzetters. Ik wil het, dus ik kan het, denken we. Allebei mijn ouders hebben me overigens altijd gestimuleerd het beste uit mezelf te halen. Ze hebben nog steeds het volste vertrouwen in me.
Mijn moeder is niet zomaar iemand, maar een sterke vrouw op wie ik helemaal vertrouw. Ze maakt me aan het lachen, heeft me zien huilen, geeft me op het juiste moment een dikke knuffel, moedigt me aan bij hardloopwedstrijden en is mijn vaste eindredacteur.
Maar bovenal: ze helpt me sterk te blijven. Ik voel een diep gevoel van echte liefde. Ze is er altijd voor me, bij de grote en kleine dingen. We delen warme momenten, maar zijn geen vriendinnen. Want ze blijft mijn moeder, ze zorgt voor een respectvolle afstand.
Ik noem haar de moeder van mijn hart. Haar hart zit in mij.
