Peter Dijcks uit Den Haag loopt al ruim dertig jaar elke dag hard. Marathons zijn favoriet, die loopt hij onder de drie uur. Dat werkt mee aan het beeld dat anderen van hem hebben. Sinds zijn geboorte kampt hij met een visuele beperking. ‘Ik heb iets waar ik goed in ben, en dat geeft een fijn gevoel van eigenwaarde.’
‘Iedereen op kantoor kent mij van het hardlopen. Ik werk op het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en kom al 25 jaar elke dag rond lunchtijd in mijn hardloopkloffie naar beneden. Dan loop ik een rondje door het Haagse Bos. Hardlopen helpt me te ontspannen. Na een uurtje is mijn hoofd leeg. En zit dan weer zo fris als een hoentje achter het beeldscherm. Ik ben nog nooit een dag ziek geweest.’
Kwalificeren voor Paralympische Spelen
Peter heeft inmiddels 45 marathons op zijn naam staan. En dat doet hij niet onverdienstelijk: zijn persoonlijk beste tijd is 2 uur en 51 minuten. Tijdens het WK Marathon van 1998 eindige hij als zevende. Ook trainde hij voor de Paralympische Spelen van Barcelona en Sydney. Tijdens de marathon van Rotterdam in 2007 deed hij een poging om zich te kwalificeren voor Peking. Hiervoor moest hij onder de 3 uur lopen. Op 29 seconden na redde hij het niet. Toch kijkt hij met plezier terug: ‘Alle Nederlandse lopers die zich wilden kwalificeren voor de Olympische Spelen verbleven in hetzelfde hotel. De ochtend van de marathon liepen we samen naar de start. Mijn trainer mocht de route meefietsen. Het is bijzonder om een olympische kwalificatiewedstrijd mee te maken.
Couveuse
Aan zijn sportprestaties merk je niet dat Peter kampt met een visuele beperking. Aan zijn linkeroog is hij blind en met rechts ziet hij 1,5 procent (reikwijdte 1,5 meter, hij ziet geen details). Peter: ‘Mijn tweelingbroer en ik waren twee maanden te vroeg geboren en lagen vervolgens een tijdje in een couveuse. Helaas stierf mijn broer en liep ik ernstige schade op aan mijn netvlies. Gelukkig heb ik een manier gevonden om zelfstandig te rennen en ook aan wedstrijden mee te doen. Ik oriënteer me op een medehardloper en loop achter hem of haar aan. Op deze manier heb ik iemand die mij onbewust de weg wijst.’
Schaamte
Zo zelfverzekerd als hij nu over de weg rent, was Peter niet altijd. ‘Vroeger schaamde ik me voor mijn hardloopaspiraties. Iemand die bijna blind is, kan toch niet hardlopen? Ik maakte wel mijn rondjes, maar dan ’s avond in het donker. Niemand mocht mij zien. Verder dan 200 meter kwam ik niet, want durfde niet verder alleen. Toen een vriend voorstelde om voortaan samen te trainen, aarzelde ik. Maar ik ging overstag en na een paar weken kreeg ik meer zelfvertrouwen. Op een gegeven moment had ik zoiets van: ik ben blind en mag hardlopen, het hoort bij mij!’
Handgeschreven briefjes
Ook in zijn werk is Peter gedreven. Vanwege zijn visuele beperking heeft hij wel een aantal aanpassingen nodig. Gewone teksten lezen op zijn beeldscherm gaat bijvoorbeeld niet. Via zijn werkgever heeft hij een braille-lezer op zijn computer en werkt hij met een programma dat geschreven teksten uitspreekt. Ook heeft Peter een printer die teksten in braille print. Soms is hij toch afhankelijk van collega’s. ‘Als we bijvoorbeeld in de Tweede Kamer zitten kan ik die handgeschreven briefjes van de minister niet lezen. Dan moet een collega dat even voor mij doen.’
Labrador Okke
Sinds 1,5 jaar heeft hij een geleidenhond, Okke. Peter: ‘Toen ik nog op de locatie Laan van Nieuw Oost-Indië werkte, liep ik een paar honderd meter over een weg zonder veel verkeer. Nu moet ik een drukke straat doorkruizen en dat maakt het voor mij lastiger. Okke is dus onmisbaar. Mijn collega’s vinden hem ook geweldig. Ze zijn gewend dat hij mee naar kantoor gaat. Wel moet ik altijd vertellen dat ze niet op hem mogen reageren. Als Okke zijn tuigje aan heeft, is hij aan het werk. En zonder tuigje is hij gewoon hond. In de pauze gaan we samen naar het Haagse Bos. Ik ben momenteel geblesseerd en zo kom ik toch aan mijn dagelijkse rondje.’
