Hardloopjunkies, recreatieve genieters of wedstrijdlopers. We zijn allemaal verschillend, maar de hardloopconnectie is er. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. In deze serie interviews vertellen lopers waarom het hardloopvuurtje in hen nooit dooft.
Diederik van Hoogstraten (47) rent jarenlang fanatiek mee met de snelle jongens in Central Park. Totdat een hardnekkige blessure roet in het eten gooit en hij weer opnieuw moet leren hardlopen. De Nederlandse journalist verruilt de betonnen wegen van New York voor de zandpaden van LA. In zijn nieuwe boek ‘Los’ vertelt hij hoe hij zich ontwikkelt van hardlooptornado naar trailrunner. ‘Ik probeer graag dingen waarvan ik niet weet of ze mogelijk zijn.’
‘Het voelt fantastisch als ik om 5.30 uur opsta en voor het ontbijt al 1,5 uur heb gelopen. Eerlijk gezegd ben ik wel bevoorrecht in Los Angeles. Ik trek mijn hardloopschoenen aan, doe mijn rugzakje om en loop de deur uit. Ik kom op de meest magnifieke plekken ter wereld, ren over ruige bergpaden en geniet van grootse uitzichten. Elke stap is anders. Na ontelbare kilometers in de stadsjungle voel ik me ontketend in deze groene weelde.’
King of the world
Zo onthaast als Diederik van Hoogstraten nu leeft, zo gehaast sjeest hij jarenlang door de straten van New York. In die tijd luidt zijn renmantra: snel, sneller, snelst. De Amerikacorrespondent rent zes dagen per week, maakt deel uit van de hechte loopgemeenschap in Central Park en loopt vier marathons onder de 3.15 uur. ‘Ik ging als een trein en voelde me King of the world. Was ik opnieuw verslaafd, aan hardlopen? Ik heb jarenlang gevochten tegen mijn overmatige nicotine- en alcoholconsumptie. Ach, liever deze gezonde gewoonte dan de zelfverachting van weleer.’
Moe
En dan, patsboem, slaat het noodlot toe. In het voorjaar van 2011 voelt Diederik dat zijn lijf moe is. Hij breekt een botje in zijn voet en zit vijf maanden thuis. Daar blijft het niet bij. Er volgen meer blessures en zijn zelfvertrouwen verdwijnt. De pijn wordt heviger en de dokters weten niet of hij ooit nog kan hardlopen. ‘Nooit meer rennen! Ik wilde niet stoppen of rusten. Nog erger vond ik dat de hoogste versnelling moeilijker te vinden was tijdens de wekelijkse intervaltrainingen. Ik kon moeilijk verkroppen dat rennen er niet meer in zat. Als bankzitter vond ik mezelf niet goed genoeg meer. Verwoed probeerde ik het hoofd boven water te houden, positief te blijven, de waarde in te zien van wandelen en fietsen.’
Droge wildernis
In Hollywoodfilms gaat de ommekeer vlot, maar dat geldt niet voor de filmjournalist. Voet en rug zijn in orde, maar het lijf blijft haperen na de tropenjaren van intense training. Op de verharde weg lopen lukt niet meer. Wie is hij als hij niet meer kan hardlopen? In semipermanente staat van misère besluit Diederik in 2013 naar Los Angeles te verhuizen. Misschien dat de zon en het optimisme van Californië uitkomst bieden. En dat gebeurt. Hij maakt kennis met het trailrunnen en leert op een andere manier bewegen. Eentje die minder belastend is voor zijn lichaam. ‘Het is hardlopen, maar dan van de weg af. Dat kan zijn in de duinen, bergen of bossen. In de droge wildernis rond Los Angeles vond ik rust op de zandpaden. Ik sloot me aan bij de Trailrunners Club. Mijn nieuwe hardloopvrienden verwelkomden me met open armen. Hun tempo lag lager, de ondergrond was zachter, de competitiedrang minder scherp. Trailrunner, ultrarunner zou ik worden.’
Vertrouwensband
Op en om de trails ontdekt Diederik samen met zijn hond Charlie een hele nieuwe wereld. De Nederlander besluit zijn ervaringen op papier vast te leggen. In zijn boek ‘Los’ vertelt hij over zijn ontmoetingen met internationale toplopers en doodgewone recreanten. ‘Ik heb kennis gemaakt met mensen van allerlei pluimage die elkaar vinden in een intense liefde voor de natuur en het langeafstandslopen. Dokters, huisvrouwen, wiskundigen, gepensioneerden. Onder traillopers bestaat een vanzelfsprekende vertrouwensband. Op de bergpaden worden vriendschappen gesloten die elders niet makkelijk te vinden zijn. De natuur biedt ons de ruimte om onszelf te zijn.’
Bergopwaarts
Onder de Californische zon bloeit Diederik op. Al snel gaat niet alleen ieder zandpad, maar ook de rest van zijn leven bergopwaarts. Hij trouwt met zijn grote liefde Kelly, werkt als razende reporter in Hollywood en geniet van het lopen in de natuur. ‘Ik kan het iedereen aanraden van de gebaande paden af te wijken. Trailrunnen is toegankelijk voor iedereen. Je hoeft geen ultralange afstanden af te leggen om te genieten van de natuur. Ook mensen die niet van plan zijn zich suf te trainen, kennen de lokroep van het paadje dat in de verte omhoog kronkelt.’
