Madonna zong in 1984 al over leven in een materialistische wereld. Dertig jaar later draait het nog steeds om cash, coolness & couture. Althans voor mij, tot afgelopen weekend. Toen ik op ‘zwarte zaterdag’ werd beroofd van mijn handtas en in een paar seconden mijn hele materiele leven kwijtraakte. Sneller dan de bliksem inslaat, voelde ik me opeens nog kleiner dan ik al was. Geen blikschade, maar wel een knock-out in mijn zelfvertrouwen.
Ik kick nu noodgedwongen af van mijn smartphone verslaving en hang naar materialisme. Cold turkey. Geen iPhone en designertas voelt als Roy Donders zonder huispak of Ronaldo minus kam. Net als mijn jeugdidool was ik een material girl. Ik stortte me als een junk op mijn smartphone, iedere keer als het lampje flikkerde. En mijn vintage laarzen liet ik voor meer geld repareren dan waarvoor ik ze ooit had gekocht.
Mijn moeder zegt dat je overal iets positiefs in moet zien, goede of slechte ervaringen. En mama heeft altijd gelijk! Ondanks mijn boos- en hopeloosheid, besef ik maar al te goed dat het altijd erger kan en dat mensen het ergens anders op aarde veel slechter hebben. Dat het op de meeste momenten niet de oh-my-god-meest geweldige-tijd-ever was, maar gewoon prima.
Nee, ik ben niet opeens getransformeerd tot een zweverige hippie. Wel zie ik alles net iets meer in perspectief. Keep it real, zeg maar. Als ik in het weeshuis in Seoul was opgegroeid, had mijn leven er immers totaal anders uitgezien. Geen ouders, geen geld en geen liefde. Dus: Op mijn wishlist voor 2014 stond: een vintage Chaneltas en een zonvakantie op Curaçao. Ik kies nu voor hapiness – van top tot teen, inclusief een million dollar glimlach.
