Ik verdwaal overal, ondanks het navigatiesysteem op mijn telefoon. Vooral in het buitenland ben ik de klos. Mijn strategie luidt dan ook: loop langs de hoofdweg van het lokale dorp en ga via dezelfde weg weer terug.
Van de zomer in Italië was het weer raak. Ik dacht alleen wel een rondje te kunnen lopen. Een beetje malle gedachte natuurlijk. Dat leek wonderwel een paar kilometer goed te gaan. Totdat ik een dolle hond achter me aan kreeg en besloot om via een andere weg terug te gaan. Mijn ouders moesten me komen halen. Bleek ik slechts een paar honderd meter van ons vakantiehuisje te zijn gestrand.
Tja, ik heb totaal geen richtingsgevoel. Waar iedereen rechtsaf slaat, ga ik links. Ik raak zelfs nog de weg kwijt in mijn eigen wijk. Kaartlezen is ook nooit een hobby van me geweest. Honderd jaar geleden, toen er nog geen Google Maps bestond, brak het zweet me al uit bij de gedachte. Gelukkig had ik vriendinnen met meer GPS-genen dan ik. Zij namen tijdens onze stedentrips ferm het voortouw. Ik liep braaf achter ze aan.
Dat doe ik nog steeds tijdens de lange duurlopen. Er is altijd wel een hardloopmaatje dat een mooie route kent. Zelf lukt me dat niet. Ik speel op veilig en loop altijd binnen de bebouwde kom. Te bang om van de weg af te raken. Eigen rondjes zijn nooit langer dan 22 kilometer. Verder gaat mijn radar niet.
Toen ik net begon met hardlopen, stond ik doodsangsten uit om mee te doen aan een wedstrijdje. De avond voor de grote dag kon ik niet slapen. Geen faalangst, maar angst om te verdwalen. Samen met mijn vader verkende ik het parcours van tevoren met de auto. Ook heb ik eens de dag ervoor de hele route gefietst, voor het geval dat…
En die angst was niet geheel ongegrond. Tijdens een van mijn eerste loopjes was ik hevig in competitie met een andere loopster. In het heetst van de strijd sloeg ik verkeerd af. Op miraculeuze wijze haalde ik haar later alsnog in.
Dit soort incidenten brengen me steeds meer van de kaart. Ik raak gestrest om altijd maar in een doolhof te moeten navigeren. Ik las gelukkig onlangs in een tijdschrift dat ik niet de enige malloot ben. Vrouwen schijnen over het algemeen minder ruimtelijk inzicht en richtingsgevoel te hebben. Met af en toe een omweg kan ik prima leven, maar van die vrouwelijke onzekerheid wil ik wel af.
Daar moest ik snel iets aan doen, besloot ik deze zomer. Direct na mijn fiasco in Italië begon ik met mijn marathonschema voor Berlijn. De afgelopen drie maanden heb ik rondjes gemaakt van boven de 22 kilometer. Mijn vaste routes bestaan uit rechte lijnen en vaste hoeken. Heel saai, maar voor mij efficiënt. Op deze manier verdwaal ik tenminste niet. Ik vind het dan ook niet erg om vaak hetzelfde rondje te lopen.
Gelukkig zijn de straten in Berlijn recht en lang. Mijn navigatie zegt: immer gerade aus.
