Als je meedoet aan de Roparun heb je vrienden voor het leven. Ik heb er het afgelopen Pinksterweekend 22 bij gekregen. Hardloopmaatjes met een onvermoeibare overlevingsdrang en het hart op de juiste plek. Samen hebben we een bijzondere reis gemaakt: een estafetteloop van 48 uur van Parijs naar Rotterdam. Een race tegen de klok en een gevecht tegen de vermoeidheid. In twee dagen heb ik slechts twee uur geslapen. Kort samengevat bestonden onze dagen uit: eten, slapen, rennen en herhalen.
Veel mensen hebben me de afgelopen weken gesteund in mijn loopavontuur: donaties, lieve berichtjes, steunbetuigingen via social media en staande ovaties van supporters langs de kant. Tegen al mijn verwachtingen in heb ik ruim 1.425 euro opgehaald voor de palliatieve zorg van kankerpatiënten. Dat had ik in mijn meest optimistische dromen nooit durven voorspellen. Het komt niet vaak voor, maar daar werd ik even heel stil van.
Woorden schieten tekort om te omschrijven hoe ik mijn heroïsche run heb ervaren. Lopen is emotie. Het was dan ook een avontuur met een lach en een traan. We konden samen schuddebuiken om de flauwste grapjes, maar elkaar ook weleens in stilte vervloeken. De spanningen liepen soms hoog op. Nooit lang. Want we hadden één doel: met het hele team heelhuids finishen op de Coolsingel.
Roparun team 334 bestond uit: 8 lopers, 4 fietsers, 2 chauffeurs, 2 bijrijders, 5 verzorgers en een teamcaptain. Onze groep was onderverdeeld in twee teams. Samen hebben we 520 kilometer afgelegd. Als loper holde ik anderhalve marathon en heb daarnaast ook nog een aantal stukken gefietst. Het was een mooie route, dwars door drie landen heen. Zelf heb ik het meest genoten van de etappes door Noord-Frankrijk. Prachtig uitgestrekte landschappen, pittoreske dorpjes en uitdagende heuvels om tegenop te lopen. Nooit geweten hoe mooi dit ‘vergeten’ gebied van La Douce France is. Met elke stap steeg bij mij de adrenaline. Op zaterdagavond droegen alle lopers en fietsers voor de eerste keer lichtgevende hesjes. Kippenvel. Ik dacht alleen maar: ‘Kerstmis komt vroeg dit jaar. Dat ik dit mag meemaken.’
Het was een reis zonder enige vorm van luxe. Geen eigen bed, geen
eigen douche en geen verwarming. Je bent echt op elkaar aangewezen. Na twee dagen zweten zit je niet altijd op een groepsknuffel te wachten. Het is dus best fijn als het onderling goed klikt. Gelukkig liep ik samen met drie stoere mannen. Heel lief, dat waren ze voor me. Ze droegen me op handen. En qua lopen deed ik niet voor ze onder. Oh, wat waren we toch lekker fanatiek. Op een leuke manier, dat wel. Wanneer zij het over mannendingen hadden, lachte ik even hard met ze mee. Maar bovenal waren we er voor elkaar. Ik voelde me echt one of the guys. Een groter compliment dan dat kan ik ze niet geven.
Op dit moment moet ik alles nog voor mezelf verwerken. Mijn nieuwe hardloopvrienden vertellen me dat ze een beetje emotioneel waren toen we Tweede Pinksterdag over de Coolsingel liepen. Ik keek alleen beduusd om me heen. In trance. Het voelde nog zo onwerkelijk. De emoties komen bij mij pas met een vertraging. Geloof me, een dezer dagen gaan de tranen bij mij vloeien. Dan besef ik pas hoe speciaal het is om 100 procent met je hart te lopen.
De Roparun doet iets met je. Misschien is er maar één woord wat omschrijft hoe het voelt om dit mee te maken. De burgemeester van feestdorp Zele omschreef het met zijn mooie Vlaamse tongval het beste: FORMIDABEL!
