Elk jaar is ’t hetzelfde liedje, het wordt bijna een farce. In augustus begint het te kriebelen voor de belangrijkste wedstrijd van het seizoen: de Tilburg Ten Miles. Niks geen gezonde wedstrijdspanning. De weegschaal slaat steeds vaker door naar faalangst. Ik ben elke keer bezorgd dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen. Aan mijn eigen hoge eisenpakket. Was er maar een eerste hulpservice voor het lopen van een PR. Een beetje van die Kenianen magie. Slechts een telefoontje en hoppa, een nieuwe droomtijd erbij. Nee helaas, ik moet er keihard voor trainen. Niets komt me zomaar aanwaaien. Als ik iets in mijn hoofd heb zitten, doe ik mijn stinkende best om dat te bereiken. Een droom ontstaat niet uit magie. Het vergt zweet, doorzettingsvermogen en discipline.
Aan ambitie geen gebrek. Alleen dat strebertje in mij moet ik in toom leren houden. Dat is iets nieuws. Ik heb namelijk een onbedwingbare drang de beste te zijn. Dat zit in mijn DNA. The Running Ninja is niet van de zesjescultuur. Nooit geweest ook. Als kleine dreumes had ik al een natuurlijke afkeer van verliezen. Winnen was voor mij belangrijker dan meedoen.
Lange tijd bezweek ik niet onder de druk. Tot vorig jaar dan. Uitgerekend tijdens mijn thuiswedstrijd faalde ik. Vol goede moed deed ik mee met de speciale Ladies Run van de Tilburg Ten Miles. Om het leuk te houden wissel ik de vrouwenloop en de traditionele 10 EM met elkaar af. Die bewuste ochtend leek ik wel een beginner. Alles wat ik fout kon doen, ging ook mis: te snel starten, geen goede opbouw, verkeerde loophouding.
Tijd voor revanche. Ik loop op 6 september voor de 2e keer de 16,1 km. Na een kleine dip verkeer ik de laatste weken weer in bloedvorm. Lange atletische mannen met een formidabele techniek complimenteren me met mijn snelle progressie. Dat voelt alsof Usain Bolt zegt dat je een goede wedstrijd hebt gelopen.
Maar ik heb geleerd van het verleden. Ik laat me niet meer gek maken. Dat komt door iets wat ik het laatste half jaar heb geleerd: genieten. Trainen met mijn hardloopvrienden heeft mijn ogen geopend. Dat dwingt me anders met mijn ambities om te gaan. Ik voel me sterker. Het is de kracht die je bezit als je ergens je zinnen op zet. Je moet het niet alleen denken, maar ook weten.
Natuurlijk, een goede tijd neerzeten is heerlijk en blijft voor mij belangrijk. Het effect is groots doch tijdelijk. Uiteindelijk is het lopen van een wedstrijd slechts een momentopname in je leven. Voor de vorm van de dag ben je zelf verantwoordelijk. Het weer is op D-Day vast weer bedwelmend warm. Er zijn altijd snellere en betere lopers, heel veel meer zelfs. Geen excuses! Alhoewel…..vorig jaar droeg ik een broekje, geen rokje. Daarom heb ik mezelf getrakteerd op een nieuwe outfit. Ik ben klaar voor de start. Met een ravissante roze outfit ga ik voor mijn perfecte eh… gezelligste tien.
