Na 40 jaar stopt het BZblad, het personeelsmagazine van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Tenminste in de old school papieren vorm. In het nieuwe jaar gaan we onder een andere naam volledig digitaal. Ik heb onwijs veel mooie, leuke en bijzondere artikelen mogen schrijven. Mijn creatieve brein draaide 3,5 jaar overuren. Wat fijn dat ik met zoveel eigen ideeën aan de slag mocht gaan. Lees hieronder mijn mooiste herinnering aan het BZblad.
Wat vliegen de 365 dagen van een jaar toch snel voorbij. Om alle mooie herinneringen niet te vergeten, zette ik begin 2012 een lege pot op een strategische plek in mijn huis. Elke keer als er iets leuks gebeurde, schreef ik het op een briefje en stopte dat in die pot. Aan het einde van het jaar, onder de kerstboom, trok ik een fles bubbels open en nam alle geluksmomenten nog eens rustig door. Eén kaartje sprong er uit: mijn allereerste reportage voor het BZblad.
Voor het zomernummer deed ik in 2012 mee aan de 5-daagse training ‘Diplomaat in crisisgebied’. Locatie: de School voor Vredesmissies op legerplaats de Harskamp. Samen met acht andere collega’s liet ik me door de militairen van Defensie drillen tot een stoere diplomaat die kan overleven op hoog risico posten. Met één verschil: mijn medecursisten gingen daadwerkelijk naar een crisisgebied, ik bleef veilig achter in Den Haag.
Ik kijk terug op een bijzondere trainingsweek. Het was goed voor mijn persoonlijke ontwikkeling en tegelijk ook een ware slijtageslag. Want jemig, je hebt zware trainingen en militaire trainingen. Op de Veluwe leerden we normaal te reageren op abnormale situaties. Niet geschikt voor watjes en luxepaarden. Geen warme douche, geen comfortabel bed, geen mobiele telefoons. We maakten dagen van 16 uur, waarin uiteenlopende oefeningen in het veld en lessen in de tent elkaar in rap tempo opvolgden. Als groep deden we dingen die we nooit zelf hoopten mee te maken. Zoals mijn vaste trainingsmaatje het verwoordde: ‘Je kunt iets honderd keer op PowerPoint zien, maar het is toch anders als je zelf achter de beveiligingsjongens door de bossen rent. Of met je knieën op de grond zit met een geweer op je gericht bij een roadblock.’
Poeh, dat was dus behoorlijk heftige materie. Het viel dan ook niet mee. Ik voelde me een klein meisje in een grote wereld. Als je twee turven hoog bent, is het dragen van een XL kogelvrij vest al een hele workout. En die helm, ge-wel-dig. Ik deed dingen die ik alleen kende uit films, zoals leren schieten. Met een groot geweer, welteverstaan. Ik schrok me het leplazarus! Mijn sterkste wapen bleek uiteindelijk mijn kwetsbaarheid te zijn. Door het volgen van de gehele training, beschouwden mijn medecursisten en de militaire staf me niet als een toeschouwer. Ik hoorde er echt bij, was één van hen. Net als iedereen moest ik ook zwoegen, zweten en afzien. Samen sleepten we elkaar door het zware trainingskamp heen.
Toen ik die vrijdagmiddag met mijn diploma op zak het militaire terrein afliep, was ik eigenlijk wel een beetje trots. Sterker nog, het voelde als een persoonlijke overwinning. Daar in het Veluwse landschap heb ik een groeispurt in mijn ontwikkeling gemaakt. Ik was niet alleen een betere journalist geworden, maar ook een echte diplomaat. Dat euforische gevoel, dat moest ik eerst zelf ervaren. Het was dé adrenalinstoot die ik zo hard nodig had. Om een stap voorwaarts te maken, moet je soms je evenwicht verliezen. Een kwestie van soms letterlijk vallen, opstaan en weer doorgaan. En geloof me, aantekeningen maken in een kogelvrij vest en met helm op is een vak apart…
P.S. Ik sta op de foto in de ‘karakteristieke’ houding (dat vond de fotograaf zo typerend aan mij die week).
