Op een dag word je wakker en weet je het: ik wil een sixpack. De kerstgedachte bleef dit jaar bij mij iets te lang hangen. Vooral aan buik en heupen. Ik vind sixpack toffer klinken dan zadeltassen. Dat heeft een nare bijsmaak. En ik ben juist dol op lekker eten. Toen ik begon met hardlopen vlogen de kilo’s er van af. Een maand op rantsoen deed de truc. Helaas blijkt dat niet meer zo gemakkelijk te gaan.
Ik ben liever geen kiloknaller, maar een kilometerknaller. Vanaf volgende week begin ik daarom echt. Herkenbaar? Ik steek mijn hand in de lucht. Mijn buikje is niet flinterdun en super strak. Nog niet. Jazeker, in mijn dromen ben ik een XS-je. In het echte leven moet ik tienduizend uur zwoegen om mijn liflafjes te laten verdwijnen. Ik las op internet dat met 1 kilo eraf je 1 minuut sneller rent. Nog meer reden om fit, strak & verantwoord te leven. In de praktijk komt dat neer op Rust, Reinheid en Regelmaat. Oftewel op tijd naar bed, gezond eten en stress vermijden. Nieuwe energie voor lichaam, hoofd en hart.
Aan ambitie ontbreekt het bij mij niet. Ik ben een meisje met een missie. Er valt in mijn ogen altijd iets te wensen. Mijn honger naar een groots en meeslepend leven is niet te stillen. Meer, beter, mooier, gekker, interessanter. Dus niet alleen die 6 blokjes in mijn buik. Nee, ik wil nog iets anders bereiken. Het begon allemaal vorige maand tijdens een informatieavond bij Run2Day in Breda. Ik was daar om meer te horen over de marathon van Berlijn. Op 25 september ga ik 42 kilometer lopen over het snelste parcours van de wereld. Samen met die van New York staat deze marathon bovenaan mijn hardloop bucket list.
Enfin, terug naar de presentatie. De mensen van de hardloopwinkel vertelden super enthousiast over de 6 grootste marathons, de zogeheten Major 6: New York, Berlijn, Chicago, Boston, Londen en Tokio. Een eliterijtje. De grand slams van de marathonsport. U voelt ‘m misschien al aankomen…. Inderdaad, ik wil ze allemaal gaan lopen. Dat is mijn ultieme droom. New York heb ik afgelopen jaar gelopen en vink ik alvast af. Berlijn komt eraan. Samen met mijn vriendin Esmah reis ik in 2017 af naar Chicago. Dan zit ik al op de helft. Een mede-hardloper vatte de informatieavond leuk samen: ‘Fijne reeks. Dat is een mooie sixpack.’
En zo is de cirkel rond. Nou ja, liever plat dus. Er staan mooie marathonavonturen op stapel. Ik heb zin in het nieuwe hardloopjaar. Laat ik niet op zaken vooruit lopen. Mijn focus ligt nu op de marathon van Rotterdam. Dat vergt mijn volledige aandacht. Na de lichte teleurstelling van vorig jaar wil ik me dolgraag revancheren. Ik verkeerde toen in een bloedvorm. Zo zeker was ik ervan mijn PR (3.45.42) te verbeteren. Helaas gooide een hardnekkig griepvirus mijn plannen overhoop. Tijdens de marathon liep ik op halve kracht en hoestend haalde ik de finish op de Coolsingel. Met terugwerkende kracht dringt het nu pas tot me door dat ik niet mag klagen met mijn tijd van 3.46.25, slechts 43 seconden langzamer.
Ik heb grootse plannen voor 10 april. Om te slagen in mijn ambities heb ik de hulp ingeschakeld van mijn looptrainer Harrie. De beste man heeft me al 3 keer zien finishen in Rotjeknor. Hij weet hoe ik loop. Hij kent mijn tijden. Hij kent mijn sterke en zwakke punten. Hij beseft hoe graag ik wil knallen. Maar bovenal: hij schenkt mij het vertrouwen waar ik naar verlang. Het eerste wat Harrie zei was: ‘Het is hard werken, Anouk. Je krijgt het niet voor niks.’ Zijn woorden blijven hangen. Als een tegeltjeswijsheid staan ze getatoeëerd in mijn geheugen. Niks in mijn leven komt me aanwaaien. Voor alles wat ik wil bereiken, moet ik keihard zwoegen. Dat is altijd zo geweest. Voor mijn strikdiploma, voor mijn middelbare schoolexamens, voor mijn journalistenpapiertje, voor een fit lichaam en nu weer voor een marathon.
Er is dus werk aan de winkel. Ik ging vlak voor kerstmis voortvarend van start met mijn marathonschema. Helaas had de griep me dit jaar ook te pakken. Hardlopen stond even op een lager pitje. Ik ben weer hersteld, maar begin te twijfelen. Aan mezelf. Ik voel de druk om te presteren. De persoon die terug staart in de spiegel is mijn grootste tegenstander. Het is jij tegen jezelf. Geloof in eigen kunnen is belangrijk. Ik moet het zelf doen.
Waarom ik dit dan toch allemaal doe? Simpel. Hardlopen is een verslaving. Dan voel ik dat ik leef. Het is wat je uit een wedstrijd meeneemt. Dat onoverwinnelijke gevoel. Niemand neemt dat van je af. Dat is alles dat ik ooit heb gewild: passie, trots en zelfvertrouwen. Niet voor mijn trainer, niet voor mijn ouders of vriend, maar voor mezelf.
Ik ben niet meer het schuchtere meisje dat ik ooit was. Toen zat ik dagdromend uit het klaslokaal te staren. Nu maak ik mijn dromen waar. Hardlopen staat symbool voor de vrouw die ik vandaag de dag ben. Ik wil zo lang mogelijk doen wat ik het liefste doe. Zoals Rocky Balbao zegt in de film Creed: ‘cento anni, 100 years.’ Wel graag met 6 roestvrije blokjes.
