The Running Ninja heeft een niet te stuiten roeping: het lopen van de marathon van New York. Deze droom staat bovenaan mijn bucket list. Sterker: het was de reden om 4 jaar geleden te beginnen met hardlopen. Het lijkt me waanzinnig om in mijn roze rokje met 50.000 hardlopers over de straten van Manhattan te zweven.
Voor mijn werk heb ik een paar maanden in New York gewoond. Dat maakt het voor mij extra bijzonder. I heart NYC! Hier bruist en suist het, dag en nacht. Alle mensen die iets groots willen doen, komen naar The Big Apple. Het is een stad waar elke cultuur aanwezig is, zodat het lijkt alsof het de hele wereld in één stad is. Ik kijk met een glimlach terug op mijn tijd als New Yorker.
Dus heb ik me net ingeschreven voor de loting van de TCS New York City Marathon. De kans dat ik één van de gelukkige mensen ben die een startbewijs krijgt, is klein. Iedereen wil op 1 november de ultieme runner’s high ervaren: vanaf de start op Staten Island via Brooklyn, Queens en The Bronx naar de finish in Central Park. Vorig jaar deed ik ook mee, maar viste achter het net. Tja, dat was te wijten aan de helaasheid der dingen.
Enfin, dit jaar pak ik het radicaal anders aan. Ik laat mijn geluk niet afhangen van een grabbelton. Als ik niet word ingeloot, koop ik een kant-en-klare marathonreis naar New York. Daar hangt een duur prijskaartje aan, maar dat geld sprokkel ik zelf bij elkaar. Ik werk sinds begin dit jaar als freelance journalist voor ProRun. Met het schrijven over rennen, ga ik mijn hardloopdroom sponsoren. Voor mijn droom zet ik alles opzij: cold turkey geen soaps meer kijken, shoptegoed bevriezen en heel veel extra schrijfmeters maken. Ik mevrouw-gat-in-de-hand heb zelfs een speciale spaarrekening geopend. Jazeker, die 3000 euro piep ik binnen. Operatie New York is niet iets wat ik per se nodig heb, maar waar ik wel ongelooflijk veel plezier aan ga beleven.
Toch knijp ik ‘m een beetje. Het lijkt op papier een krankzinnig idee. Pfff, is het lopen van 2 marathons per jaar niet absurd? Ga ik dit allemaal wel bolwerken? Neem ik niet te veel hooi op mijn vork? Snel denk ik aan het cadeau dat mijn collega’s me gaven nadat ik mijn eerste marathon had gelopen. Een mok met daarop de tekst: ‘Anouk born to run’. Ik merk dat ik er extra strijdlust van krijg. Hallo New York, stad van de onbegrensde mogelijkheden.
Wie in zijn dromen niet vliegt, komt nooit van de grond. Het is toch het allerleukste om jezelf doelen te stellen die onmogelijk lijken en ze dan door hard te werken te halen? Ik leg me dus niet neer bij minder als meer mogelijk is. Wie mij straks over de finish ziet dartelen, weet dat ik mijn Amerikaanse droom heb waargemaakt. Onmogelijkheid bestaat niet. Punt.
