Veel geadopteerde kinderen hebben het gevoel een puzzelstukje te missen. Ik niet, want ik haat puzzelen. Mijn interesse in Zuid-Korea reikt niet verder dan het bewonderen van de nieuwste Samsung smartphone. Ik heb niks met die terug-naar-mijn-roots verhalen. Een speurtocht naar verloren ouders die je als drie maanden oude baby te vondeling hebben gelegd, midden op straat, met slechts een naamjaartje om je pols. Waarom wil je terug naar een land waar je wortels niet groeien?
Je hoeft ook niet naar een sentimenteel programma als Spoorloos te kijken om oprecht te worden geraakt. Dat gebeurt soms onverwacht mooi. Iemand zei onlangs tegen me: ‘Jij hebt een familie waar je niet op lijkt maar waar je wel thuishoort, en een familie waar je niet thuis hoort maar waar je wel op lijkt.’
Een brok-in-de-keel moment in het kwadraat. Ik haal vanavond mijn (verlopen) Koreaanse paspoort eens uit de la. Gewoon omdat het mijn enige souvenir is.
