‘You may have to fight a battle more than once to win it’, zei Margaret Thatcher. Wat een unieke persoonlijkheid vond ik haar. Ik was absoluut geen fan, maar respecteerde de vrouw wel om haar lef, doorzettingsvermogen en scherpe oneliners. Ze kreeg zelfs twee eigen werkwoorden: Thatcherisme en handbagging. De oud-premier gebruikte haar stevige zwarte tas als geheim wapen. Tijdens kabinetsvergaderingen zette ze de tas op tafel. Soms zwaaide ze er dreigend mee. Je moet het de onverbiddelijke Iron Lady nageven: ze was koers- en stijlvast. Zoals ze zelf riep: ‘This lady is not for turning.’Ze liet een onuitwisbare indruk achter op het internationale politieke toneel.
Daar droom ik ook van: doen wat je het liefste doet en je door niemand laten tegenhouden. Hoe tof zou het zijn als ik van mijn passie voor hardlopen mijn beroep kan maken? Is het niet waanzinnig als ik over een paar jaar kan leven van mijn eigen website? Wie weet word ik wel grenzeloos populair. Niets is onmogelijk. Maar laat ik niet te hard van stapel lopen. Ik moet mijn alter ego eerst fatsoenlijk introduceren in de regionale hardloopwereld.
En wat is er mooier dan hier op Valentijnsdag mee te beginnen? Daarom deed ik afgelopen zaterdag voor de eerste keer mee aan de Kruikenloop, drie rondjes van 5 kilometer. De enige wedstrijd waar maf verkleed zijn juist gewenst is. Ondanks mijn afkeer van carnaval deed ik toch een keer gek. Een kennis had speciaal voor deze gelegenheid een roze ninja-masker gemaakt. Bijna 800 zotte lopers gingen om klokslag 11:11 uur van start. Mijn rokje, masker en ik hadden een goede dag. Een paar mensen aan de kant scandeerden zelfs mijn naam. Misschien liep ik daardoor wel een nieuw PR van 1:11:36. Samen hebben we er hopelijk voor gezorgd dat mensen ons niet snel zullen vergeten.
Dat is wat ik het komende jaar voor ogen heb: naamsbekendheid. Je moet opvallen. Ik ben namelijk niet het allermooiste meisje of de snelste renster. Wat ik wel heb, is een eigen stijl. Mijn hardloopmaatjes herkennen mij niet alleen aan mijn loopje, maar ook aan mijn outfits. Het liefst draag ik 50 tinten roze. Zelf zie ik me graag als een pink lady en kijk altijd om me heen voor meer inspiratie. Ik draag dus niet per se wat in de mode is, maar wat bij me past. Mode is andermans stijl.
Een eigen stijl is de meest efficiënte manier om uiting te geven aan je persoonlijkheid. Daar hebben we behoefte aan. Via Facebook, Instagram en andere social media delen we honderden foto’s van elkaar. Door voor een opvallendere stijl te kiezen, geef je een duidelijke boodschap. Je laat zien wie je bent of wie je wilt zijn. Eens je hebt gevonden wat je staat, blijf hier dan bij. Net zoals Margaret Thatcher en haar zwarte handtas onafscheidelijk waren.
Roze, dat is mijn handelskenmerk geworden. Ik moet toegeven dat dit niet altijd mijn lievelingskleur is geweest. Als kind was ik nooit zo’n fan van roze. Ik had geen roze strikjes, geen roze dekbed en geen roze broodtrommeltje. Maar op de een of andere manier voel ik me juist prettig in roze hardloopkleren. Gek, want in het dagelijkse leven draag ik vooral zwart.
Mijn pink crush begon anderhalf jaar geleden toen ik mijn eerste hardlooprokje kocht bij de dames van Hiphardlopen.nl. Hun kleding heeft een hoge feelgood factor. Het dragen van de kleurrijke rokjes en broekjes zorgt voor een instant blij gevoel. Er leuk uitzien zorgt er vaak voor dat ik sneller ga hollen. Ik word dus oprecht blij van mijn hardloopoutfits. In een roze hardlooprokje voel ik me niet uniek, wel heel cool. Pink is not just a color, it’s an attitude!
