Hardloopjunkies, recreatieve genieters of wedstrijdlopers. We zijn allemaal verschillend, maar de hardloopconnectie is er. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. In deze serie interviews vertellen lopers waarom het hardloopvuurtje in hen nooit dooft.
Wie zegt dat moslima’s geen marathons kunnen lopen? Esmah Lahlah (36) bewijst het tegendeel. De marathonista met Marokkaans bloed kijkt terug op een mooi hardloopjaar: ze finishte met een big smile in Parijs en New York. ‘Het dragen van een hoofddoekje heeft beperkingen, maar belemmert me niet in mijn ambitie.’
Zoals duizenden vrouwen in Nederland is Esmah Lahlah besmet met het hardloopvirus. Ze rent drie keer per week, doet af en toe mee aan een wedstrijdje en voelt zich superfit. Haar instelling verschilt niet veel van de meeste hardloopsters. Alleen draagt zij een hoofddoekje en bedekkende kleding, ook tijdens het lopen. ‘Ik realiseer me wel degelijk dat mensen niet iedere dag een moslima zien joggen’, zegt ze. ‘Het dragen van mijn hoofddoekje heeft beperkingen. In de zomer moet ik bijvoorbeeld waken voor oververhitting en zorgen dat ik genoeg water drink. Maar het belemmert me niet in mijn ambities. Ik heb mijn passie gevonden. Hardlopen hoort bij mij.’
Sneller
De universitair docente begon zeven jaar geleden met hardlopen. Dat deed ze aanvankelijk wanneer het haar uitkwam. In de praktijk betekende dat een paar maanden wel en dan weer enkele maanden niet. Totdat ze in 2012 het roer omgooide en begon met trainen voor haar eerste halve marathon. ‘Ik liep vaker, sneller en langer’, blikt ze terug. ‘Mijn conditie ging met sprongen vooruit. Dat smaakte naar meer. Het jaar daarop deed ik weer mee, maar kreeg daarna last van vervelende blaren op mijn voet. In mijn enthousiasme nam ik te veel hooi op mijn vork.’
30 van Tilburg
Daarop nam ze gas terug en besloot onder begeleiding te gaan trainen. Via Google kwam de Tilburgse hardloopster terecht bij een lokale marathongroep. Haar doel was om de 30 van Tilburg onder de drie uur te lopen. Meedoen kon geen kwaad, redeneerde ze. Esmah: ‘Eerlijk gezegd wilde ik een paar weken meedoen, maar het beviel me zo goed dat ik tot het einde ben gebleven. Ik genoot van het lopen met deze club mensen. Na het lopen van die 30 kilometer begon het toch te kriebelen. De trainer zei dat ik er klaar voor was. Ik besloot last-minute met de rest mee te gaan naar Rotterdam. Mijn eerste marathon was een bijzondere ervaring.’
Wereldvrede
Inmiddels heeft Esmah ook de marathons van Parijs en New York gelopen. Voorlopig laat ze het daar even bij. Ze wil het komende jaar niet de druk van het moeten trainen voelen. Genieten staat voor haar voorop. Hardlopen is meer dan alleen fit blijven. De loopster ervaart het als een moment van bezinning. ‘Als ik eenmaal ren, zie ik alles helder’, zegt ze. ‘Mijn brein draait op volle toeren. Ik bedenk voor alles een oplossing, zelfs voor wereldvrede. Oké, die laatste gedachte kan ik na een paar dagen weer opzij schuiven. Feit blijft dat hardlopen me een gevoel van vrijheid geeft. Na een rondje lopen stuiter ik weer van de energie.’
Pinguïn
Er zijn in ons land niet veel zichtbare moslima’s die hardlopen. De deelname van Esmah aan wedstrijden brengt uiteenlopende reacties teweeg. Het gaat van vervelende elleboogstoten van medeloopsters tot enthousiaste supporters langs de kant. Meestal probeert ze niet te letten op de starende blikken en haalt ze haar schouders op. Want zo zegt ze: ‘Iedereen vindt iets van je. Zeker als ik mijn hardloopschoenen aantrek. Natuurlijk begrijp ik dat mensen zich omdraaien wanneer ik voorbij hol. Het meest bizarre wat ik ooit heb gehoord, gebeurde vorig jaar. Ik deed mijn rondje langs het kanaal en opeens riep een man heel hard: ‘Hé, daar loopt een pinguïn.’ Tja, daar zie ik ook wel de humor van in.’
Positieve energie
Gelukkig heeft Esmah een olifantenhuid ontwikkeld en kan ze nu beter omgaan met kritiek. Haar frustratie zet ze om in positieve energie. ‘Zo deed ik twee jaar geleden mee aan de Ladies Run van de Tilburg Ten Miles. Toen ik bij het verzamelpunt arriveerde, vroeg ik aan een andere loopster of ik in het startvak voor de 10 kilometer stond. Ze keek me aan en zei: ‘Hier starten de vrouwen die onder het uur lopen. Ik denk dat jij hier verkeerd staat.’ Nou, ik dacht: Zij blijft mooi achter mij. Door haar opmerking raakte ik extra gemotiveerd goed te presteren. Ik ging als een speer en liep een PR van 47:29. De dame met de grote mond finishte ruim achter mij.’
Trots
Ook de mensen in de directe omgeving keken in het begin met gemengde gevoelens naar haar hardloopaspiraties. ‘Het voelde geloof ik nog een beetje onwennig voor ze’, legt ze uit. ‘Natuurlijk was mijn familie trots toen ik in New York liep. Tegelijkertijd verklaarden ze me voor gek dat ik wilde hardlopen. Waarom doe ik dat toch? Laten we eerlijk wezen, je bent voor veel mensen toch die loopster met dat hoofddoekje. Dat klopt. Ik ben een moslima en loop marathons.’
Dit interview was eerder gepubliceerd in mijn rubriek ‘Born to Run’ op ProRun.nl
