Ik mis mijn allerbeste loopmaatje Monique. We liepen in 2013 samen onze eerste marathon en vorig jaar deden we het nog eens dunnetjes over. Drie weken daarna verhuisde ze naar het zonnige Californië. Voor het werk van haar man, niet vanwege een post-marathon depressie. Mijn vriendin is namelijk één van de sportiefste vrouwen die ik ken. Zo’n tien jaar geleden leerden we elkaar kennen op de lokale sportschool. Sindsdien loopt sporten als een rode draad door onze vriendschap. Spinnen, bodypumpen, Zumba, XCO en later dus hardlopen.
Monique introduceerde me in haar hardloopgroep. De lieve schat is de schakel die iedereen met elkaar verbindt. En een gezellige klets. ‘Praten tijdens het sporten is ook een work-out’, zegt ze altijd stellig. En dat is ook zo. Een marathon uitlopen met een gemiddelde spraakwaterval van 1000 woorden per minuut vind ik een knappe prestatie. Ik raak ervan in ademnood.
Hoe dan ook, wij zitten op dezelfde golflengte. Zoals het gaat met best friends vertellen we elkaar alles. Een geliefd onderwerp van ons is de stoelgang. Op de ochtend van de marathon bellen we gerust nog even. Ook al zien we elkaar 2 uur later. Niet alleen voor een peptalk, maar ook om te checken of het al is gelukt. Een grote boodschap voor de wedstrijd beschouwen we als een enorme opluchting. Dat is een applausje waard, vinden wij.
Het volgende verhaal krijgt dan ook zeker haar goedkeuring. Ik moest vorige week nodig naar het toilet. Natuurlijk net tijdens mijn lange duurloop. Wat een gênant moment. Het overkomt toch iedereen, hield ik mezelf voor. Ik zal niet in details treden, maar het had iets te maken met een boodschap nummer 2 en een elektriciteitskastje. Toen ik thuiskwam, wilde ik meteen Monique bellen. Maar zij woont ergens waar het 9 uur vroeger is. Zij had vast enorm om mijn poepavontuur moeten lachen.
Wat ik vooral aan mijn BFF mis, is haar onvervalste humor. Altijd het zonnetje in de groep. Ik zal nooit die zondagochtend vergeten waarin ik letterlijk buikpijn kreeg van het lachen. Samen met onze loopmaatjes van de marathongroep deden we een trainingsloop van een kilometer of 27. We waren aan het discussiëren over het nut van compressiekousen. Voor de niet-hardlopers: de compressiekousen werken preventief bij kuitklachten, spierverrekeningen en verkrampingen en kunnen helpen bij genezing. Deze hardloopsokken verminderen de schokbelasting waardoor spierschade wordt voorkomen.
Afijn, komt Monique opeens met de term compressiestring. Haar redenering: de compressiekous levert een relatief hoge druk en heeft een afnemend drukverloop van enkel tot knie. Dus de compressiestring is zeer geschikt voor mensen met aambeien. Het is eigenlijk geen rare theorie, maar natuurlijk wel eentje met een dikke knipoog.
Tja, tijdens het hardlopen krijgen lopers de meest originele ideeën. Hieruit blijkt maar weer dat wij heus niet zo serieus zijn als vaak wordt gedacht. Kilometers vreten en lachen gaan prima samen. De grap over de compressiestring sloeg in als een bom. Ons marathongroepje ziet de humor er in ieder geval van in en heeft het er nog steeds over. Eerlijk gezegd weet ik niet of er werkelijk zo’n medische string bestaat. Het werkt misschien niet tegen gênante kwaaltjes, maar geeft wel kleur aan een zware trainingsloop. Monique, mocht je er ooit patent op aanvragen. Ik wil een exemplaar in het roze.
